Merhaba arkadaslar, biraz uzun olucak ama okursaniz cok sevinirim..6 yillik evliyim ve 2 yasinda bir kizim var. Kisacasi soyle tanimliyayim kendimi, biraz deli dolu, yalniz seyahatlere cikan, kampa giden, kariyer delisi, sosyal, ozgur ruhlu bir kadindim (bir zamanlar). Esim de evden ise isten eve,hayatinda hic bir maceraya atilmamis, asosyal, bir iki arkadasiyla takilan, ama asiri sevecen ve uyumlu biriydi (yani bana o yuzunu gostermisti hep sevgililik doneminde). Smdi diyeceksiniz ki niye kendine uygun biriyle olmadin, benim gibi olan erkeklerle ne zaman sevgili olsam ya aldatildim ya da sevgi gormedim, o yuzden bu sefer de daha sakin, uyumlu biriyle olayim, guven veren aile kurulabilcek birisi olsun derken bir baktim ki kendimi evli ve cocuklu buldum
Oncelikle kucuk bir sehirde yasiyoruz ve hicbir aktivite yok.Ben 6 yil kadar istanbul ve izmirde yasadim ve buyuk sehirleri hep cok sevdim, aklimda hep buyuk sehirde yasamak vardi. Ama kucuk sehirde de ortamim guzelse yine yasarim dusuncesi de vardi tabii. Esimin isiyse bu yasadigimiz kucuk sehirde ve bu konuda bastan anlastik. Ben buyuk sehir hayalimden vazgectim, sık sık gezmeye gideriz dedik, ki gercekten gittik te. Kariyerimi de gelistirmemde tabii ki bu engel oldu, cunku kucuk sehirde benim icin cok fazla gelisme firsati yok. Problem su ki, ben icten ice bunu kabullendikten sonra esimden, iste esim benim icin bunu kabul etti ben de onun icin bazi seyleri kabul ederim, kiymetini bilirim dusuncesi bekledim sanirim. Kiymet bilir, o da benim icin ugrasir sandim.
Esim takintili birisi, temizlik takintisi var. Eve her geldiginde dusa girer. Kedi, kopek asla sevmez. Baska insanlari pis bulur. Disarda wcye gidemez, bu yuzden bagirsak problemi yasar. Cocuktan once bu konu kendisini ilgilendiriyordu daha cok, ama smdi cocugun ikidebir ellerini yikatiyor. Hayvan sevmesine izin vermiyor. Baskalarinin yaninda biri cocugumu sevince ben mutlu oluyorum, o cocuga dokunulmasini istemiyor. Ben bu konuda ona yardimci olmasi icin destek oldum, tedavi gordu ama ise yaramadi. Ben de alttan aliyorum mecburen. Bu huyunu evlenmeden once kesinlikle gizlemisti, hatta bilmem gereken olumsuz bir ozelligin var mi diye ozellikle sormustum ve soylememisti.
Annesi bize yakin kaliyor, cocuga gunduzleri gelip o bakiyor. O da takintili. Evdeki duzenimize karisiyor.iste sunu kaldiralim cocuk takilip duser, mamasini boyle verme bogulur, bu kazagi almissin ama bunu iplerini yutar giydirme.. gibi. Esime ilk bastan daha bakici tutalim demistim, ama babannesi daha iyi bakiyor diye istemedi. Birkac sene idare edemez misin dedi, yine tamam dedim. Annesi bize rahatsizlik verecek birsey yaptigi zaman - mesela haber vermeden gelmesi, cok karismasi gibi. Bir daha yapma diye soyluyor, ama tabii kac yasinda kadin, dinlemiyor ya da birkac gun dinliyor sonra yine fabrika ayarlarina donuyor. Ben kadini idare ediyorum, alttan aliyorum, yani bu konuda esime cok ta kizmiyorum aslinda.
Asil gucendigim nokta ise su, cocuk olduktan sonra bu adama birseyler oldu. Asiri gergin ve daha da takintili hale geldi. Durduk yerde tartisma cikartmaya basladi. Yani incir cekirdegini doldurmayacak seylerden tartisma cikartiyor,kalbimi kiriyor, 2-3 gun sonra gelip ozur diliyor, sirinlik yapiyor, ne bileyim bir tatil plani yapiyoruz, olay kapaniyor. Tartisma sebepleri de anlatmaya bile degmez, oyle sacma sapan yani. Bu boyle 2 yildir devam ediyor. Hergun tartismiyoruz tabii, bazen 2-3 ayda bir, bazen 4-5 ay oluyor hic tartismadan. Cocuktan once hic boyle tartismazdik. Ebeveynlik stresi agir gelmis te olabilir, bilmiyorum. Ama bir kalp kac kere kirilir? kirila kirila artik sogudugumu hissetmeye basladim. Bir donup bakiyorum smdi, ne kadar cok seyi alttan almisim, problem cikmasin demisim, o ozgur ruhlu kadina ne olmus? kendim kendimi taniyamiyorum. Herseye evet diye diye kendimi kaybetmisim sanki. Bunlari yaptim sandim ki o da bazi konularda alttan alir, karsilikli ortak noktada bulusuruz. Cocugumu bile istedigim hayal ettigim gibi yetistiremiyorum. Geceleri uyumadan once evlenmeden onceki hayatimi hayal ediyorum, ya da ayrilmisim ve cocugumla izmire tasinmisiz, parklarda geziyoruz, konserlere gidiyoruz.. boyle hayaller kuruyorum. Evliligimde hayal kirikligina ugramis hissediyorum. En cok ta kendime kiziyorum. Artk onunla cinsel anlamda birlikte olmak ta istemiyorum bir suredir.Acaba cok mu bunaldim, acaba kendimden mi sıkıldım da bir suclu ariyorum kendime, bunu da dusunuyorum bazen.
Sizce bundan sonra ne yapmaliyim? Benimle benzer yollardan gecen varsa tecrubelerini dinlemek isterim
1- bu adamdan da anasinda da hayir gelmez, duzeldi gibi olur yine ariza cikartir, bosan git izmire hayatini yasa.
2- bir iki tartisma oldu diye bosanilsaydi dunyada evli cift kalmazdi, o kadarlik her evlilikte olur, azicik sabret, cocuk buyuyunce krese baslayinca rahatlarsin
3- ne bosan ne bosanma, ailenin yanina git bir sure, ne bileyim uzak bir yere git kafa dinle, ama adamin burnundan getir, yaptigi herseyin cezasini kes ( o nasil olucak tam bilemiyorum)
Bu 3 secenek arasinda gidip geliyorum, dusunmekten uykularim kacti artik, bir de acaba evlilik terapistine mi danissam? fayda goren oldu mu ya da onereceginiz biri var midir? tesekkur ediyorum
