Herkese merhaba biraz uzun olacak zamanı olan okuyup yardımcı olursa sevinirim.
Öncelikle eşimden bahsedeyim. Eşimle çok severek 6 yıl sevgili olup sonrasında evlendik.
Düğün sırasında eşimin ailesi hiç bir şekilde oynamadı düğüne sahip çıkmadılar erkek tarafı genelde daha baskın oluyor ama bizim düğünümüzde benim ailem benim dostlarım vardı. Not: Düğünde oynamamalarının sebebi dini boyut değil. Çünkü sonrasında düğünlerde nasıl oynadıklarını hem de uzak akrabalarının düğününde kendi gözlerimle gördüm..
Maddi olarak hiçbir fayda sağlamadılar yapılacak altınların parasını eşim onlara önden verdi eksik yaptılar abileri düğünümüzde yabancı gibi çeyrek taktı ve eşim yıllarca çalışıp bekar haliyle tüm aileye lüks bir ev alabilecek kadar maddi destek sağlamış ama kendi ihtiyacı olunca kimse borç bile vermedi ona. Bu arada benim güzel bir birikimim vardı sanmayın ki paraya ihtiyacı olan biriyim. Sadece kıymet verilmemesi kurnazlık yapılması zoruma gitti.
Tüm bu olanlara rağmen düğün sonrası kimseye karşı tavrı değişmedi. Hepsini çok sevip saydı.. Ben de uzatmadım ailedir diyip unuttum. Hatta kayınvalidemin bi yere borcu vardı evlendiğimiz günün ertesinde eşimi arayıp ağladı o sırada çok üzüldüm vicdan yaptım eşim anlamadı ama ben anladım ki maddi destek istiyor 3 yıl önceki parayla 25 bin tl verelim dedim. (Eşim telefonla konuşurken kaş göz yaptım) annesi beni bi kere arayıp sormadı teşekkür bile etmedi. Neyse dedim Allah için yaptım. Hep iyi anlaşalım istedim sorun çıkmasın mutlu bir aile olalım falan… Tabi sonrasnda farkettim ki çabalayan sadece benim ve buna bir dur dedim eşimle de konuştum olmaz böyle dedim. Eşim de evet haklısın diyip yine ailesini atmazdı her şeye göz yumardı susardı tartışırdık.
Eşimin ailesi nasıl desem tesettürlü bir aile.. benim ailemde öyle aslında ama tesettürlü olmayana karışmazlar kendi tercihi diyebilirler. Benim giyimim üstü Kapalı bir şekilde problem olmuştu ama açık giyinen biri de değilim kot bluz tarzı. Tabi ki kimse için kılık kıyafetimi değiştiremem. Eşimin ailesi çok tuhaf bir yapıda herkes ama herkes birbirinin yüzüne güler ama kimsenin birbirini sevmediğini hissedersin. Mesela bana o kadar tatlı dille konuşurlar ama o kadar samimiyetsiz gelir ki anlatamam.. Eşime beni çok sevdiklerini anlatıp ertesi günü bana tepeden bakıp laf sokarlar..
Bu tür tutumları yüzünden eşimle çok tartıştık. Eşimle tartışma sebebim de şu onların bana hiçbir faydası yokken eşimin herkesin yardımına koşması.. Herkes derken gerçekten herkes.
İlk 1 yıl çocuk düşünmedik gezdik tozduk sonrasında rabbime şükür ki hamile kaldım. Her şey çok güzel gidiyordu eşimi çok seviyordum her şeyi kafamdan atıp önüme bakıyordum çok mutluydum hem de deli gibi. İnsanlar beni görünce o kadar pozitiftim ki herkesin enerjisini arttırıyordum. Herkese evlenin falan diyordum
Doğumum sırasında kayınvalidem aynı gün bize geldi annem de aynı şekilde ve eşim annesine söylemişti “anne ilk hafta kayınvalidem gelecek haftaya da sen gel” diye. Niye geldiğini anlamamıştık meğerse çocuğun hediyesini takıp bi daha gelmemek içinmiş. Doğum yaptığım gün annem yanımda kalmıştı ben de o da çok yorgunduk kayınvalide gelince annem bi de ona hizmet etti yemek meyve vs. Kayınvalide de yardım ediyormuş gibi gözüküp etmedi. Akşamı gitti ve oğlunu aradı oğlum ben çok hastayım ilaç alıyorum fln diyip bana yardıma gelmedi ben tam 6 ay boyunca bu çocuğa tek başıma baktım. Kolik bir bebekti o ağlardı ben de ağlardım ama bikaç saat değil uyanık olduğu her saniye ağlardı hep kucağımdaydı yemek yemezdim su içmezdim afedersiniz tuvalete bile gidemezdim annem ara ara gelirdi yemek evi toparlardı ama onun da kendi çocukları olduğu için bana yetemezdi. Bebeğim sabah 6da uyanır 3-4e kadar uyumazdı ben de o süreçte ağzıma bir lokma alamazdım emzirdiğim için içim kıyılırdı ama şu an dönüp bakınca o kadar aptalmışım ki çalışan bir kadınım öğretmenim ve bana yardım edecek biriyle anlaşabilirdim ama lohusa depresyonu sonucu hiç mantıklı düşünememişim. Eşim bu zorlu süreçte hiç ama hiç yardımcı olmadı tam tersi bu süreçten ve sıkıntıdan kaçmak için işi bahane edip evden çıkardı ve günden güne ondan soğudum nefret ettim şu an bebeğim büyüdü o zorlu günler geçti ve nedense aklı başına gelmiş eşimin(!) çok pişmanmış ama ben atlatamıyorum. Ailesini değil onu suçluyorum çünkü yazamadığım çok şey var daha. İlk hafta bebeğimi hastaneye yatırdık ve ailesinden bir kişi bile gelmedi bunu eşime söyleyince ailesini savundu tartıştık bunun gibi binlercesi.. Şu an ailesini savunmuyor ve görüşmüyor hepsine karşı tavırlı ama benim içim soğumuyor. Boşanmayı da düşündüm. Fikirlerinizi merak ediyorum
Güncelleme: Herkese yorumları için çok teşekkür ediyorum konuyu çözdük sayılır
Öncelikle eşimden bahsedeyim. Eşimle çok severek 6 yıl sevgili olup sonrasında evlendik.
Düğün sırasında eşimin ailesi hiç bir şekilde oynamadı düğüne sahip çıkmadılar erkek tarafı genelde daha baskın oluyor ama bizim düğünümüzde benim ailem benim dostlarım vardı. Not: Düğünde oynamamalarının sebebi dini boyut değil. Çünkü sonrasında düğünlerde nasıl oynadıklarını hem de uzak akrabalarının düğününde kendi gözlerimle gördüm..
Maddi olarak hiçbir fayda sağlamadılar yapılacak altınların parasını eşim onlara önden verdi eksik yaptılar abileri düğünümüzde yabancı gibi çeyrek taktı ve eşim yıllarca çalışıp bekar haliyle tüm aileye lüks bir ev alabilecek kadar maddi destek sağlamış ama kendi ihtiyacı olunca kimse borç bile vermedi ona. Bu arada benim güzel bir birikimim vardı sanmayın ki paraya ihtiyacı olan biriyim. Sadece kıymet verilmemesi kurnazlık yapılması zoruma gitti.
Tüm bu olanlara rağmen düğün sonrası kimseye karşı tavrı değişmedi. Hepsini çok sevip saydı.. Ben de uzatmadım ailedir diyip unuttum. Hatta kayınvalidemin bi yere borcu vardı evlendiğimiz günün ertesinde eşimi arayıp ağladı o sırada çok üzüldüm vicdan yaptım eşim anlamadı ama ben anladım ki maddi destek istiyor 3 yıl önceki parayla 25 bin tl verelim dedim. (Eşim telefonla konuşurken kaş göz yaptım) annesi beni bi kere arayıp sormadı teşekkür bile etmedi. Neyse dedim Allah için yaptım. Hep iyi anlaşalım istedim sorun çıkmasın mutlu bir aile olalım falan… Tabi sonrasnda farkettim ki çabalayan sadece benim ve buna bir dur dedim eşimle de konuştum olmaz böyle dedim. Eşim de evet haklısın diyip yine ailesini atmazdı her şeye göz yumardı susardı tartışırdık.
Eşimin ailesi nasıl desem tesettürlü bir aile.. benim ailemde öyle aslında ama tesettürlü olmayana karışmazlar kendi tercihi diyebilirler. Benim giyimim üstü Kapalı bir şekilde problem olmuştu ama açık giyinen biri de değilim kot bluz tarzı. Tabi ki kimse için kılık kıyafetimi değiştiremem. Eşimin ailesi çok tuhaf bir yapıda herkes ama herkes birbirinin yüzüne güler ama kimsenin birbirini sevmediğini hissedersin. Mesela bana o kadar tatlı dille konuşurlar ama o kadar samimiyetsiz gelir ki anlatamam.. Eşime beni çok sevdiklerini anlatıp ertesi günü bana tepeden bakıp laf sokarlar..
Bu tür tutumları yüzünden eşimle çok tartıştık. Eşimle tartışma sebebim de şu onların bana hiçbir faydası yokken eşimin herkesin yardımına koşması.. Herkes derken gerçekten herkes.
İlk 1 yıl çocuk düşünmedik gezdik tozduk sonrasında rabbime şükür ki hamile kaldım. Her şey çok güzel gidiyordu eşimi çok seviyordum her şeyi kafamdan atıp önüme bakıyordum çok mutluydum hem de deli gibi. İnsanlar beni görünce o kadar pozitiftim ki herkesin enerjisini arttırıyordum. Herkese evlenin falan diyordum
Doğumum sırasında kayınvalidem aynı gün bize geldi annem de aynı şekilde ve eşim annesine söylemişti “anne ilk hafta kayınvalidem gelecek haftaya da sen gel” diye. Niye geldiğini anlamamıştık meğerse çocuğun hediyesini takıp bi daha gelmemek içinmiş. Doğum yaptığım gün annem yanımda kalmıştı ben de o da çok yorgunduk kayınvalide gelince annem bi de ona hizmet etti yemek meyve vs. Kayınvalide de yardım ediyormuş gibi gözüküp etmedi. Akşamı gitti ve oğlunu aradı oğlum ben çok hastayım ilaç alıyorum fln diyip bana yardıma gelmedi ben tam 6 ay boyunca bu çocuğa tek başıma baktım. Kolik bir bebekti o ağlardı ben de ağlardım ama bikaç saat değil uyanık olduğu her saniye ağlardı hep kucağımdaydı yemek yemezdim su içmezdim afedersiniz tuvalete bile gidemezdim annem ara ara gelirdi yemek evi toparlardı ama onun da kendi çocukları olduğu için bana yetemezdi. Bebeğim sabah 6da uyanır 3-4e kadar uyumazdı ben de o süreçte ağzıma bir lokma alamazdım emzirdiğim için içim kıyılırdı ama şu an dönüp bakınca o kadar aptalmışım ki çalışan bir kadınım öğretmenim ve bana yardım edecek biriyle anlaşabilirdim ama lohusa depresyonu sonucu hiç mantıklı düşünememişim. Eşim bu zorlu süreçte hiç ama hiç yardımcı olmadı tam tersi bu süreçten ve sıkıntıdan kaçmak için işi bahane edip evden çıkardı ve günden güne ondan soğudum nefret ettim şu an bebeğim büyüdü o zorlu günler geçti ve nedense aklı başına gelmiş eşimin(!) çok pişmanmış ama ben atlatamıyorum. Ailesini değil onu suçluyorum çünkü yazamadığım çok şey var daha. İlk hafta bebeğimi hastaneye yatırdık ve ailesinden bir kişi bile gelmedi bunu eşime söyleyince ailesini savundu tartıştık bunun gibi binlercesi.. Şu an ailesini savunmuyor ve görüşmüyor hepsine karşı tavırlı ama benim içim soğumuyor. Boşanmayı da düşündüm. Fikirlerinizi merak ediyorum
Güncelleme: Herkese yorumları için çok teşekkür ediyorum konuyu çözdük sayılır
Son düzenleme:
